این در حالی است که بسیاری امیدوار بودند با افزودن 3هزار میلیارد تومان از محل درآمد ناشی از هدفمندی یارانه‌ها در سال‌جاری، بودجه قابل‌توجهی به بخش سلامت اختصاص یابد که با آن بتوان مشکلات عدیده‌ای را که در حوزه سلامت وجود دارد برطرف کرد. تعدادی از کارشناسان به‌ویژه متخصصان معماری بیمارستانی نیز امیدوار بودند که بخشی از بودجه سال 92به بازسازی بیمارستان‌ها یا ساخت بیمارستان‌های دولتی جدید اختصاص یابد اما با تصویب این بودجه انقباضی و درنظر نگرفتن وضعیت نامطلوب حوزه سلامت، امید بسیاری از متخصصان برباد رفت. بدین‌ترتیب همچنان باید در انتظار سالی و شاید سال‌هایی دیگر جهت بهبود وضعیت بیمارستان‌های دولتی که وضعیت اسفناکی دارند، باشیم.
اما چرا تا این حد رسیدگی به وضعیت بیمارستان‌های دولتی مهم است؟ اگر نگاهی واقع‌بینانه به هدف تأسیس بیمارستان‌های دولتی داشته باشیم متوجه خواهیم شد که نگاهی کاملا انسانی در پس ایجاد این نوع از بیمارستان‌ها بوده است و قصد بر این بوده که مراکز درمانی‌ای با تمامی امکانات روز ایجاد شود که در آن مردم عادی جامعه که اغلب نیز تمکن مالی ندارند بتوانند با فراغ بال بستری شده و مورد معالجه و مداوا قرار گیرند.
در واقع بنابر این بوده که این مراکز درمانی و کلینیک‌های آن به‌طور گسترده و با ظرفیت پذیرش بسیار بالا تأسیس شوند و بتوانند پاسخگوی خیل عظیمی از مردم کشور باشند، اما امروز با وجود دوبرابرشدن جمعیت کشور نسبت به سال‌های پایانی دهه60 شاهد آن هستیم که تعداد بیمارستان‌های دولتی در کشور به‌طور محسوسی افزایش نیافته و حتی بسیاری از بیمارستان‌های دولتی به‌دلیل قدمت و عدم‌بازسازی فیزیکی فرسوده شده و ازرده‌خارج محسوب می‌شوند.
در چنین شرایطی کاملا طبیعی است که بیماران مدت بسیار طولانی را در انتظار یک عمل جراحی در بیمارستانی دولتی بمانند. امروز با گذشت چند ماه از ابلاغ این بخشنامه همچنان نوبت‌های طولانی‌مدت به مردم داده می‌شود و کسی در این زمینه به وضوح پاسخگو نیست. البته بیمارستان‌ها مقصر نیستند چرا که در شرایطی که بودجه اختصاص یافته برای حوزه سلامت در سال‌جاری کاهش قابل‌توجهی نسبت به سال‌های قبل را نشان می‌دهد، چه‌انتظاری می‌توان از بیمارستان‌ها داشت.
پیش از تصویب این بودجه و در سال‌های قبل هم که بودجه بالاتری برای حوزه سلامت درنظر گرفته می‌شد بیمارستان‌های دولتی از نظر نوبت‌دهی برای اعمال جراحی و هر نوع خدمات درمانی دیگر با مشکل مواجه بودند چه رسد به الان که میزان بودجه سلامت به‌طور کم‌سابقه‌ای کاهش یافته است. اساسا نمی‌توان انتظار داشت که پزشکان با دریافت ویزیت‌ها و حقوق و مزایای ناکافی در بیمارستان‌های دولتی برای بیماران دلسوزانه کار کنند و واقعا به فکر و در خدمت بیمار باشند.
بسیاری از پزشکان فعال در بیمارستان‌های دولتی به‌دلیل شرایط بد مالی که گریبان بیمارستان‌های دولتی را گرفته در بیمارستان‌های خصوصی مشغول به‌کار هستند و بدین‌ترتیب بخشی از زمان کاری خود را به مرکز درمانی دیگری اختصاص می‌دهند و ساعت‌های کمتری در بیمارستان‌های دولتی حضور می‌یابند که این خود می‌تواند از دلایل نوبت‌دهی طولانی به بیماران در بیمارستان‌های دولتی باشد. به‌منظور برون‌رفت از شرایط فعلی حاکم بر بیمارستان‌های دولتی باید زمینه بازسازی و ساخت بیمارستان‌های جدید در کشور را فراهم کرد و همچنین نباید از اختصاص بودجه و امکانات کافی به این بیمارستان‌ها غافل بود تا شاید شرایطی فراهم شود که به وضعیت بیماران در بیمارستان‌های دولتی بهتر رسیدگی شود.
